Alberto Tomba

Jaaaaa van de week was ie er weer hoor. De Alberto Tomba kwam flink in mij los. Waar? In Winterberg welteverstaan! Emile was de aanstichter van dit alles. Zijn appje zorgde voor een verbluffend resultaat. Met 8 vrienden genoten we een lang weekend in Winterberg. De latten werden onder geklikt en het was vanaf minuut één gaan. Natuurlijk skiet de één wat beter dan de ander, daarom is Winterberg een perfecte locatie. Dichtbij de piste lag ons riante appartement, wat nog net niet fungeerde als pitbox. We kennen elkaar al een tijdje, dat scheelt. Met 8 mannen een lang weekend een kamertje delen was geen opgave, het voelde als thuiskomen. De oordoppen deden verdienstelijk hun werk, maar toch kwamen Hein en Tom moeiteloos door de geluidsbarrière heen. Het mocht de pret niet drukken.

Lees meer »

Wieslippe

Ik was 10 en er gebeurde iets vreselijks. De fietssleutels van mijn klasgenootjes en mij waren, op het schoolplein, gestolen. Hoe kon dit gebeuren? We hadden onze fiets op slot kunnen doen, maar dit hoefde nooit. Het ging altijd goed. Tot die dag. Uiteraard lag de fout niet bij ons, maar bij de school. Het hek was namelijk na een pauze opengebleven. Al snel stonden boze ouders aan het bureau van de schooldirecteur. Dit kon zo niet langer, de school was nalatig, kortom, ‘men vond hier wat van.’

Lees meer »

Bitcoin Benny

Ik loop een trotse collega tegen het lijf. Hij glundert en schreeuwt tegen me als hij me tegemoet komt op de gang. We delen een ferme handshake en knuffelen elkaar. Zijn naam is Benny, Bitcoin Benny! Zoals je twee jaar geleden kon lezen in mijn blog ‘Crypto Gekkies’ staat Bitcoin Benny, bij ons op de zaak, op eenzame hoogte. Bitcoin Benny is de pionier die ons hele bedrijf gek heeft gemaakt omtrent crypto. Als Benny er soepeltjes bij loopt betekent dit al snel dat de bulls in charge zijn, zoals Benny dat zegt. We staan voor de koffieautomaat. ‘Hoe is het pik?’ vraagt hij. Lekker Ben, gaat uiterst goed MAAT, groet ik hem. ‘Fijn te horen vriend,’ grimast hij. Is je nieuwe boot al besteld Ben?” Hij schudt zijn hoofd en zegt, “uptober was weer een ouderwets goede maand en moonvember komt eraan. De bullmarkt is nog maar net begonnen. Wellicht komt er nog een correctie, dus tijd zat vriend.”

Lees meer »

Mont Ventoux

Dampend, zwetend en puffend zal ik volgende week op de top van de Mont Ventoux staan. Aanstaande vrijdag 8 september mag ik met m’n geleende racefiets (Nienke Jansen nog bedankt) deze gigant in de Franse Provence beklimmen. Dit namens de Tobias Sybesma Foundation voor Groot Verzet Tegen kanker welteverstaan. De Mont Ventoux, ook wel de kale berg genoemd, schijnt van een ander level te zijn. Om over de snijdende wind op de top nog niet te spreken. De combinatie van steile hellingen, de afstand van 21 km en wind zorgen ervoor dat de berg als legendarisch kan worden bestempeld. 

Lees meer »

Bonnefooi

Alphons en ik staan op een berg in Mongolië. We kijken uit over de steppe en zijn stil. ,,Toch wel vet dit, hè.” Ik kijk hem aan, knik en zeg, “Jazeker man, echt vet!” Een adelaar zweeft traag boven ons. ,,Zijn er wel meer van hiero,” reageert Alphons. Hij weet alles van de natuur, ik geloof hem direct.

Lees meer »

El Patrón

De laatste weken is het weer raak. Op vrijdagavond word ik geacht mee te spelen met gezin-spelletjes. Bij ons is dit meestal Ticket to Ride, Koning van Catan of Levensweg. De reden dat ik niet graag meespeel heeft alles te maken met mijn vrouw en zoon. Beiden zijn geboren om spelletjes te winnen, ze hebben er een patent op. Daarbij spelen ze altijd eerlijk en daar gaat het bij mij nou net af en toe fout. Ik wil in al mijn onschuldigheid nog wel eens de verkeerde kaarten op een stapel gooien bij Ticket to Ride. Ik betrap mij er zelf wel eens op dat er bij Catan, uit het niets, een straat extra voor me ligt wat me ineens bijzonder goed uitkomt. En bij levensweg werd ik laatst door mijn vrouw op mijn vingers getikt, omdat ik het belastingvakje over het hoofd had gezien. We kunnen spreken van louter kleine vergrijpen die mij weleens overkomen. Een spelopvatting die niet op goedkeuring kan rekenen van mijn vrouw en zoon.

Lees meer »

Loekie's Gym

Met knikkende knieën meldde ik mij bij kickboksschool Loeki’s Gym, gelegen in de Holtebronx Zwolle. Ik wilde eens een andere sport beoefenen dan voetbal. De baas van de kickboksschool, genaamd Loek, verwelkomde mij. Omdat ik geheel nieuw was wikkelde hij mijn bandages om mijn polsen en handen. Vijf kwartier later liep ik trots de DOJO mat af. Kickbokstrainingen zijn pittig, vooral de sparringspartijtjes aan het einde van de training waren niet mijn favoriet.

Lees meer »

Heino's paasvuur

Eerste paasdag 2023 was er één om in te lijsten. De vriendengroep ’t Giet Vedan uit Heino trok alle slingers uit de kast om van Heino’s Paasvuur één groot feest te maken. Ik kan niet anders zeggen dan dat dit gelukt is. Bij aankomst was er ruimte genoeg om de fiets netjes weg te zetten. De verkeersregelaars stonden hun mannetje en dirigeerden iedereen het terrein op. Aangekomen op het feestterrein waarbij het vuur traditioneel een ongekende hoogte bereikte, blijkt het ieder jaar weer een grotere feestlocatie te worden. Aan alles was werkelijk gedacht. Snel kassa’s, eettentjes, genoeg locaties om je drankje te bestellen en niet te vergeten een joekel van een feesttent. Een grote groep vrijwilligers leidde het feest in goede banen.

Lees meer »

Heino in Heino

Ken je dat gevoel, het gevoel dat je echt iets gemist hebt. Dat had ik vandaag. Ik kreeg een appje vanuit de Zwolse community met de vraag, ‘Dennis ben jij er geweest?’ Ik wist niet waar het over ging, maar daarna vlogen de appjes me om de oren. Veel vragen kwamen mijn kant op. Jij woont toch in Heino? Jij woont toch, zoals jij dat zegt, in het mooiste dorp van Salland? Bij jullie gebeurt het toch allemaal? Ik antwoorde volmondig met JA, maar wist nog steeds niet waarover het ging.

Lees meer »

Dit is het momento

Opeens stuift een verkenner over het Stratego-bordspel, de vlag is gevonden. Wat volgt is een gebalde vuist van mijn zoon. Yes, gewonnen! Meneertje Smard-Ass, of mr. Wijsneus heeft zoals wel vaker in 2022 zijn vader verslagen met een spelletje. Elf jaar en meneertje bijdehand is me nu al te slim af. Of ik het kan hebben? Nee natuurlijk niet, maar het was weer zo’n moment van hem.

Lees meer »

6 x 42

Ken je dat? Met een onbekend persoon een lichtelijk akkefietje hebben, vervolgens onuitgesproken uit elkaar gaan, want je kent diegene toch niet, om elkaar op een later tijdstip toch weer ergens tegen te komen. Dat overkwam mij laatst. Nou moet je niet denken, ‘poeh poeh, opgewonden standje hoor die Dennis’, nee, nee, ik kan jullie verzekeren, ik schurk tegen het roomse van de paus aan.

Lees meer »

Karikatuur

Eindelijk hebben jong en oud weer een doel voor ogen in het weekend. Pak die tas maar weer uit de schuur, kelder of kast, smeer de kicksen maar weer in, want het voetbalseizoen is weer begonnen. Na een hete zomer betreedt elk team weer de Kjelvik Arena, zoals het mooie sportpark in Heino ook wel wordt genoemd. Een ieder heeft verschillende redenen om weer tegen het spreekwoordelijke balletje te trappen. Na een hete zomer was men even vergeten welke karikaturen er alweer in het team zitten en zoals ook elk seizoen, blijkt er niet zoveel veranderd. Hieronder zijn een paar karikaturen opgesomd die u in uw team zou kunnen treffen!

Lees meer »

De laatste golf

Na ‘Op zoek naar een Schat’ komt binnenkort mijn tweede kinderboek ‘De laatste golf uit’. Dit zal omstreeks de Kinderboekenweek (5-16 oktober) zijn.

Lees meer »

Be fast, be happy

Een paar weken voordat de zomer aanvangt is ons gezin in blijde verwachting van de aankomende vakantie. Waar we heen gaan? De Côte d’Azur in Zuid-Frankrijk welteverstaan! Ik heb daar ooit samen met mijn zus een chalet op de kop getikt. Dit voor de verhuur van dit mooie stukkie triplex, maar ook om deze residentie zelf aan te doen. Oftewel, sinds een aantal jaren stuiven we met ons gezin naar dit magnifieke buitenverblijf toe.

Lees meer »

Waar woke is, is vuur!

Laatst zat ik even in mijn neus. Ik peuterde er een heel klein bolletje uit. Ik keek ernaar en toen was er een moment van rust. Je kent het wel. Opeten, of wegschieten?

Lees meer »

Satisfyer

De deurbel gaat. Voordat ik de deur kan openen, heeft mijn vliegensvlugge dochter Suus dit al gedaan en ontvangt ze van de bezorger een enorm pakket. Suus kan het pakket niet eens aannemen, zo groot is het. Ze loopt vervolgens direct weg en zegt nog: ‘Pap, mama heeft weer wat besteld.’ De bezorger overhandigt mij goedlachs het ontiegelijk grote pakket, zegt ‘Veel plezier ermee’ en geeft mij een ferme knipoog als hij wegloopt. Ik denk nog: die man houdt echt van zijn werk, wat een vrolijke noot, die gast, maar dit terzijde. Ik loop terug naar binnen met het veel te grote pakket, dat gek genoeg enorm licht is. Ik ben benieuwd wat erin zit, pak een schaar en open de flappen van de doos. Zoals zo vaak heeft mijn lieve vrouw weer eens wat besteld. Zij wordt ook wel de Bol.com-queen van de straat genoemd, want pakketbezorgers rijden hier af en aan. Vrouwen zijn hier bijzonder bedreven in, althans die van mij. Over het fenomeen Vinted heb ik het dan nog maar niet! Maar goed, terug naar de doos. Ik haal er heel veel luchtkussens uit en uiteindelijk zie ik daar nog een mooi verpakt doosje liggen. Ik scheur het inpakpapier eraf en schud mijn hoofd. Wat een overdreven bedoening dit: een veel te grote doos, met daarin wederom nog eens een verpakt pakketje. Wat een onzin! Ik kijk naar het doosje en zie daarop ‘Satisfyer’ staan. Een raar klein ding met een steeltje en een knop. Ik kieper het pakketje met daarop het woord ‘Satisfyer’ terug in de doos en kijk er niet meer naar om. Je begrijpt: ik ben niet echt een consciëntieus type, niet gevat en ik sta regelmatig ‘uit’, maar ook dit terzijde.

Lees meer »

Ego, je grootste vijand!

Toen ik een jaartje of negen was, voetbalde ik wel eens met mijn vader, bekend van mijn eerdere blog ‘Herman’. Hij was de keeper, ik schoot en de garagedeur diende als doel. Na een aantal jaren schoot ik steeds harder en testte ik hem vaker even uit, je kent het wel. Van dichtbij schoot ik keihard op hem, om te kijken hoe lang ik door kon gaan. Ik voelde me sterker worden en voelde dat ik het overwicht had. Opeens stopte hij met mij te voetballen en daar werd deze snuiter natuurlijk niet vrolijk van. Ik werd hier eventjes keihard genegeerd, gedist. Die wanker van mijn pa durfde niet meer, wat een watje, dacht ik nog! Het ego van deze snoeshaan werd eventjes gekrenkt. Om mijn heerschappij in huize Van Vilsteren te vergroten, daagde ik hem steeds meer uit om te vechten. Lang deed hij niets en waande ik mij onaantastbaar. Na de zoveelste keer was hij er klaar mee en gaf hij mij op Rico-achtige wijze een uithaal op mijn hoofd. Het was maar één uithaal, meer niet, maar keihard. Ik viel om, had ontiegelijk veel pijn en hoorde zijn enige woorden: ‘Oprotten!’ De strekking was duidelijk: ik werd eventjes flink op mijn plaats gezet. Het negeren, die ene uithaal, het was genoeg om in te zien dat we in huize Van Vilsteren met meerdere egootjes te maken hadden. Iedereen had zich te schikken in zijn rol, zoals het hoort.

Lees meer »

Loesoe in the sky

‘Ping”! Een bericht komt binnen. Ik stop met alles wat ik doe en kijk haastig op mijn toestel. Vals alarm. Het is Lisa, een vriendin van mij. Althans, via de digitale weg zijn wij enorm goede vrienden. Duimpjes, hartjes, Lisa en ik zijn dikke matties. Keerzijde is wel dat als Lisa bij mij in levenden lijve de oprit zou oplopen, ik met een katachtige duik achter de bank zou springen, maar dit terzijde. Het gaat natuurlijk om het bericht van Lisa. Het was een echte Lisa-foto. Een geregisseerde Facebook glimlach, een strakke kin met daarbij een happiness tekst, kortom daar stond Lady Luck! Ondersteund met muziek, waarbij de tekst in beeld komt, zodat iedereen leest waar het echt om draait. Lisa zit even in de ‘Ik neem het leven-heel-erg-serieus-fase.’ Soms heb je dat, dat mag, maar Lisa heeft het altijd. Ik weet, we moeten het niet onderschatten. Lisa is niet de enige, het zijn er velen. We hebben hier te maken met ware personalities, influenzers, lifechangers,  positivo’s, powerwomen en superguys, iedereen kent wel een Lisa in zijn of haar omgeving. Lisa is crazy, maar meer een gevalletje crazy in de put als je het mij vraagt! Laatst ging ze gitaarspelen én zingen, maar Lisa kan niet gitaarspelen en al helemaal niet zingen, toch vond ze de video blijkbaar insta-proof. Loesoe in de sky, dat is onze Lisa. Likes stromen binnen, nadat Lisa een foto deelt met al haar vrienden, uiteraard bedekt Lisa bijna de gehele foto, de rest van de vrienden komen er bekaaid vanaf. Nogmaals, iedereen kent de Lisa’s van deze wereld. De opmerkingen en comments zijn lief een mals, want het is goed bedoeld, maar soms denk ik; ‘Doe maar ff niet Lisa.’ Tegenwoordig gaat iedereen likend door het leven, ook ik strooi met hartjes en duimpjes, ik ben de moeilijkste niet, maar denk al snel, en door!! Nu snel dit stukje op de Socials gooien, zodat iedereen kan zien dat deze gastschrijver voor de vierde keer in de stentor staat. Het sterrenstof stijgt ook mij naar m’n kop. Dat is pas crazy. @stentor bedankt!

Lees meer »

Handstand doorrol

Laatst lag ik al zappend op de bank tv te kijken in de woonkamer toen mijn beeld opeens werd verstoord. Twee wapperende benen van mijn dochter Suus zeilden door mijn gezichtsveld . Ontzettend irritant, want ik kan er heel slecht tegen als iemand, terwijl ik tv kijk, bijvoorbeeld even de vaatwasser gaat uitpakken, uitgebreid gaat telefoneren, een zak chips eet of iets te vaak door mijn beeld heen gaat hannesen, maar dit terzijde. ‘Kijk eens wat ik kan, papa!’, zei Suus, maar voor ik het door had, verdwenen de benen van Suus alweer uit beeld. Handig is ze zeker, zoals je hebt kunnen lezen in mijn vorige blog ‘Touché’, maar laten we eerlijk zijn: een handstand maken is van een absoluut andere orde. Na de handstand volgde al snel een standje dwarslaesie toen ze vol op haar rug klapte. Dit tafereel kwam mij bekend voor. Ze kermde het uit op volume sirene! De nek- en rughaartjes – nogmaals, dat zijn er bij mij nogal wat – stonden direct fier overeind. Ik zal je uitleggen waarom.

Lees meer »

Touché

Het hoge woord kwam er twee weken geleden uit: mijn zoon Tijn wilde verkassen. De grote zolderkamer moest worden ingeruild voor de kleine rommelkamer op de eerste verdieping. Van twintig naar zes vierkante meter; minimaliseren 3.0, ik hou ervan! Mijn lieve vrouw Ellen en Tijn stonden voor een enorme uitdaging. Het waren echter zijn zusje en ik die in no-time boven stonden. ‘Een hoogslaper, dat is praktisch en megavet’, zei ik tegen de kleine meid, die naast mij stond. Mijn lieve dochter Suus, vijf jaartjes oud en niet vreemd van een beetje impulsiviteit, gaf hierop snel aan: ‘Super-chill dit, gaan we direct beginnen, pap?’ ‘Natuurlijk, een bijzonder goed idee, ik kan niet anders zeggen’, antwoordde ik. Suus en ik haalden alles overhoop en gingen op onze manier voortvarend aan de slag.

Lees meer »

Hij komt, hij komt......

Volgende maand is het weer raak: hij komt, hij komt, de mededeling komt. Dan wordt er aan menig kinderdroom abrupt een einde gemaakt. Een grote groep kinderen gaat zijn eerste grote trauma tegemoet, het is zoals het is. ‘De oude man op die stoomboot, dat is allemaal verzonnen, jongen! Dat pak, die baard en die mijter, dat kan toch helemaal niet.’ Het zou een voorbeeld van een mededeling ergens in Nederland kunnen zijn. Een regelrechte trap op de tere zieltjes van de kleinsten in het land.

Lees meer »

Plastic Fantastic

Soms overkomt het je, zomaar ineens. Je staat helemaal alleen in de lift en je denkt, kan mij het schelen, laat ik eens gewoon een klein scheetje laten. Het overkwam mij laatst. 

Lees meer »

Richard

Soms gebeurt er iets. Iets wat je eigenlijk niet wil of kan geloven. Het is iets wat je ineens overkomt en waar je wat mee moet. Alsof je bij een bushalte staat en de meute met de bus al wegrijdt, maar jij nog steeds bij die halte staat. Vol ongeloof, vol vragen. Na een hele lange tijd, pas als je er weer aan toe bent stap je op de bus en ga je weer mee met de meute. De halte krijgt een plek en wat overblijft zijn de mooie herinneringen. Dit zijn drie mooie herinneringen aan Richard Lode. Vriend van het eerste uur.

Lees meer »

Herman

Het moet in 1985 zijn geweest, ergens in de zomer op de Autobahn in Duitsland. We waren met ons gezin onderweg naar onze vakantiebestemming in Hongarije. De setting: mijn vader reed, mijn moeder las de kaart en mijn twee zussen en ik zaten achterin. Mijn zus Cristel, in huize Van Vilsteren ook wel ‘ons baken van rust’ genoemd, zat uit voorzorg in het midden. Zo moesten mijn zus Monique en ik het doen met alleen de prikkels van buitenaf, in dit geval het beste voor iedereen. De auto, een Opel Kadett, was goed beladen, want geen gaatje bleef onbenut. We gingen hooguit twee weken weg, maar mijn moeder had nog net niet onze hele etensvoorraad voor de komende jaren in de auto gepropt. We gingen in vliegstand op vakantie, dat wil zeggen met de spatlappen op de grond en de koplampen in de lucht. Ik werd wakker door een ongelooflijk penetrante geur. Mijn vader had, zoals hij achteraf aangaf, een klein scheetje gelaten. Zo’n eentje die je niet hoort, maar ineens vanuit het niets toeslaat. Binnen onze familie werd dit fenomeen geïntroduceerd als een ‘sniper’. De Opel Kadett met daarin onze familie was het decor van een klein stukje mestuitstoot waar je ‘u’ tegen zegt. Combineer die mestuitstoot met de vele bolletjes met gebakken ei die mijn moeder voor de eerste kilometers - of beter gezegd: de eerste twee dagen - in een niet goed afgesloten koelbox had meegenomen en dan weet je enigszins hoe we er stankniveau-technisch bij zaten. We zaten werkelijk opgepropt achter in de auto met hooguit een Taptoe of een Bobo op onze schoot. Toch baanden mijn zussen en ik ons zo snel mogelijk een weg naar het raam om als makke lammetjes naar frisse lucht te happen. De geur van deze ‘sniper’ was werkelijk niet te harden. Mijn vader had hier een patent op, want hij was de bunzing van onze familie.

Lees meer »

Oh my god!

Vorige week liep ik in de plaatselijke supermarkt van ons pittoreske dorpje Heino toen ik een bekende tegenkwam. We zagen elkaar staan en begroetten elkaar netjes, zoals het hoort. Ze - het was in dit geval een vrouw - wilde me aanstoten, maar dat kon natuurlijk niet. Zo snel als ik ben, pareerde ik haar move. In sommige gevallen komt die anderhalvemeterregel trouwens heel erg goed uit, maar daarover later meer. Ik ontkwam niet aan een praatje met haar. Ze had samen met haar kind mijn kinderboek ‘Op zoek naar een Schat’ gelezen. Dat vond ik geweldig om te horen, want daar doe je het voor! Ze bedankte mij min of meer en ik nam de complimenten geheel tot mij. Zulke momenten kunnen mij niet lang genoeg duren. Helaas kwam hieraan abrupt een einde. Ze was, al zeg ik het zelf, lekker bezig en de woorden ‘ontroerend’, ‘geweldig’ en ‘spannend’ galmden rustig na in mijn gehoor, maar toen gebeurde het: ze eindigde het geheel met het woordje ‘nice’. Op dat moment stond onze wereld even stil. Niets om ons heen bewoog of verstoorde dit moment. We zaten er even helemaal in, we zaten, zoals je dat wel vaker hoort, in onze ‘zone’. Soms heb je dat. Je komt een - laat ik het netjes zeggen - erg mooie vrouw tegen. Zij gooit haar lange haren opzij, jij komt net met je natural walk voorzien van een goede swag met je winkelkarretje langs lopen en vangt haar blik op. Alsof het zo moet zijn, blijf je net iets langer naar elkaar staren dan normaal, het is chemistry all over the place, het is zo’n moment dat alles op zijn plek valt, het is meant to be, je kent het wel. De wereld staat letterlijk en figuurlijk stil. Althans, dit is mijn versie van het verhaal, want ik weet in de gevallen dat dit mij overkomt niet of hetgeen ik net schetste wederzijds is. Maar oké, het doet er ook niet toe. Een beetje dromen mag best!

Lees meer »

Fairybell

Het is de maand december en dat is, vind ik, de gezelligste maand van het jaar. De Sint komt langs, alle kinderen zitten naar Diewertje en haar Sinterklaasjournaal te kijken. De kerstvakantie komt eraan, de kerstboom wordt opgetuigd en Oud & Nieuw is een geweldige afsluiter van het jaar. Wat wil je nog meer. En als het even kan ben ik aan het einde van het jaar twee weken vrij. Kortom een heerlijke tijd. Het enige wat me elk jaar steeds meer gaat tegenstaan is dat mijn lieve vrouw, de maand december ook een hele gezellige maand vindt. Kijk, ik hou gewoon van de primaire dingen, zoals kinderen die buiten spelen, leuke dingen met hen in de vakantie doen, een kerstboom die staat in de woonkamer en als klap op de vuurpijl een polaris vuurwerkpakketje, a 35 euries, met een paar sterretjes erbij voor mijn dochter, voor het einde van het jaar. Gewoon de normale dingen, prima zo, niks meer aan doen. Maar mijn vrouw maakt de laatste jaren steeds meer een secundaire uitstap. Een tierelantijntje aan de buitenlamp en doe es gek een kerstster aan het raam, nou dan hebben we wat mij betreft al behoorlijk uitgepakt. Maar het pakket lijkt zich elk jaar, steeds meer en meer, uit te breiden. We kunnen tegenwoordig spreken van een XXL pakket. Het pakket heeft zich, in de loop der jaren, uitgebreid aan een wirwar van lampen welke in de straat hangen en specifiek bij onze woning. Als je bij onze woning aankomt, schrik ik elke dag weer en zie ik angstaanjagend veel lampjes hangen. In alle kleuren en verschillende maten. Daarbij zitten er 20 verschillende standen, waarmee je de lichtfrequentie, welke je van binnenuit kan bedienen, om hetgeen in z’n geheel nog wat meer te accentueren. En laat mijn dochter nou net de finesse hebben om geregeld alle standen even na te lopen om te kijken of deze het ook daadwerkelijk doen. Een check die zij graag, omme nabij, elk half uur uitvoert. Kortom, het flikkert als een malle en IEDEREEN vind het geweldig. Het is elke dag weer een ontdekkingsreis om bij de voordeur te komen. Ik zie geen hand voor ogen. De gordijnen moeten om vier uur ’s middags dicht, want anders weerkaatst het led licht, wat van die f**king lampjes afkomt, in m’n tv. Maar de gordijnen gaan natuurlijk niet dicht, nee want ‘we’ moeten natuurlijk wel zien hoe leuk die dingen schijnen. Want dat is gezellig. Tegenwoordig zitten we ’s avonds alle vier met een zonnebril voor de tv. En ik hoor jullie nu denken. Dennis, Dennis, Dennis, waar is het in godsnaam mis gegaan. Maar als ik naar de overburen kijk, staat er een of ander zelfgemaakt verlicht varken, wat waarschijnlijk dienst doet als hert in deze decembermaand, voor hun huis. Het heerst gewoon overal. Ze, die vrouwen, steken elkaar aan. En tuurlijk kan ik dan zeggen, ik ga hier toch niet met een zonnebril voor de tv zitten. Maar ja, als ik daar over begin en die discussie in alle rust aanzwengel, komt zij uiteraard met een ongelofelijk vrouwelijk en fundamenteel punt. Dan kan het gesprek zomaar, uit het niets, een rigoureuze wending krijgen en hebben we het over een eventuele andere indeling van de woonkamer. Ze zit, wat dat betreft boordevol ideeën, ik kan niet anders zeggen. En u weet net als ik, dat gaat onnoemelijk veel geld kosten. Dan komt de Ikea-prullaria weer om de hoek kijken. Daar zit niemand op te wachten, ik kies steevast voor de zonnebril, het is niet anders. Je valt van het één in het ander en het overkomt je, zonder dat je er erg in hebt. Maar ja, ik moest het gewoon even kwijt. Tuurlijk, het is hooguit 3 weken in het jaar, en de voortuin is leuk versiert, ultiemer kan het niet! Maar, nu had ik het alleen nog maar over de voortuin. Want we hebben natuurlijk ook een achtertuin. Daar staat een 4 meter hoge, volledig verlichte, kerstboom. Een soort Fairybell, nou dan weten de vrouwelijke lezers wel genoeg. Is echt geweldig hoor. Het is dus een soort kerstboom welke verlicht is, oh had ik dat al gezegd? Ik dacht, ik zeg het nog een keer, gewoon om even aan te geven dat wij dus nu 2 kerstbomen bezitten, welke beiden verlicht zijn. En dat wij daar bovenop een paar lampjes voor het huis hebben hangen, maar ook een batterij lampjes in de achtertuin hebben hangen. En dan ga ik het nog niet eens hebben over die speciale goothaakjes, waar die lampjes dan in hangen, want die schijnen daar dus speciaal voor gemaakt te zijn. Maar vooral die achtertuin, voor wie het daar staat en hangt, ik weet het echt niet. Niemand bezoekt onze achtertuin in de winter. M’n zoon kwam laatst naast me staan, beiden onze zonnebril op en nekpijn van het omhoog kijken.  9 jaar is ie, hij vroeg me, ‘Papa, wat betekent varrytell,’ terwijl we naar een ongelofelijk groot, verlicht, gevaarte keken in onze achtertuin. Ik zuchtte en antwoordde, ‘dat is een ander woord voor een verlichte kerstboom, maar het klinkt net wat meer catchy snap je. Dan gaan mensen het eerder kopen. En mochten deze mensen, het is altijd een bepaald slag volk, zien dat deze boom ergens in een voortuin staat. Dan kan het dus zomaar zijn, dat deze Fairybell een dag later, ook bij een ander in de voortuin staat. Zo werkt dat bro.’ M’n zoon knikte, ‘oké, maar waarom staat dat ding dan in de achtertuin, geen vrouw die deze boom ziet.’ ‘Precies, precies, jij snapt het,’ zeg ik, ‘jij snapt het.’ We draaiden ons om, liepen naar buiten en gingen verder met onze Maradona challenge.

Lees meer »

Instagram

Het was zover. Ik keek m’n vrouw aan en zei, ‘ik ben er klaar voor’. Ze zuchtte en zei, ‘Eindelijk’. Het mocht even duren (10 jaar om precies te zijn), maar ik ben nu ook lid van het prachtige medium Instagram. Het installeren was zo gepiept, even nog een logootje in mekaar flansen, uiteraard gratis, maar hier kom ik later op terug. En hoppa tee, ik was en ben sinds vorige maand officieel lid.  Op Facebook heb je vrienden, op Insta, onder intimi een veel gebruikte term, kun je mensen volgen en heb je volgers, maar dit terzijde. Hierna moesten we het logo installeren, ‘oh hier moeten we dus toch voor betalen’, ik hoor het mezelf nog zeggen op een ietwat geïrriteerde toon. M’n vrouw, lief en geduldig zoals ze is, keek me opeens fel aan. Al snel vlogen de verwijten heen en weer. Zij, ‘jij met je gedram’, ik, ‘jij met je gezeik’, en dan begint het, je kent het wel, ff al die onderlinge frustratie die je op dat moment maar enigszins kan bedenken, of ooit gevoeld hebt, eruit spuwen, je weet hoe dat gaat. De iMac verdiende na dit tafereel een kleine edoch korte schoonmaakbeurt. Maar oké, we gingen verder, allebei uiteraard met een mondkapje op, scheelt weer schoonmaken voor straks. Maar goed, na 35 euro ertegenaan te hebben geknald, had ik ook m’n logo geïnstalleerd. En krakakaaa, ik heb, uit het niets, m’n eigen Insta account. Vette shit! Daarna begon de zoektocht naar volgers. M’n vrouw, ze had er wel een paar, kwam met allerlei suggesties. Mensen, waarbij ik normaal gesproken de voordeur nog niet voor open doe, of voor achter de bank spring en doe alsof ik niet thuis ben, nee nee nee jullie zijn meer dan welkom, want jeweetzelf, alles draait om de volgers, oftewel, namen in typen en volgen die hap. Nu is natuurlijk wel de vraag of je verzoek gehonoreerd wordt, maar ik moet zeggen, ik ben nu een maandje lid, en de volgers druppelen binnen. En nu is het van belang, dat jullie eens goed mijn Instagram account gaan bekijken. En dit is niet zonder reden.

Lees meer »